Այսպիսի պարագայ մը արձանագրուեցաւ Էմիրութիւններու Շարժա համայնքին մէջ:
Տասնըմէկ տարի նուիրաբար ծառայող Րօզէթ Պաղտոյեանը մէկ օրէն միւսը մոռացութեան մատնուեցաւ, երբ ան որոշեց չշարունակել իր սիրայօժար ու կամաւոր ծառայութիւնը:
Րօզէթը իր կեանքէն հազարաւոր ժամեր տրամադրած էր Էմիրութիւններու գաղութին, մանաւանդ տեղւոյն միօրեայ վարժարանին:
Ան ո՛չ մէկ ջանք խնայեց: Քրտնաջան աշխատեցաւ: Ոչ մէկ ատեն իր ծառայութիւնն ու նուիրական մօտեցումը սակարկութեան նիւթ դարձուց: Բոլորը վկայ դարձան իր գործունէութեան:
Շահեցաւ ծնողներուն համակրանքն ու սէրը: Անոնք իր մէջ գտան իրենց զաւակներուն խնամատար ու հոգածու պաշտպանը: Մէկ-մէկ ճանչցաւ ծնողներն ու աշակերտները: Իւրաքանչիւրին կեանքը, բոլոր մանրամասնութիւններով հանդերձ՝ իրը դարձուց:
Ու օր մըն ալ անարդարութեան մը ականատես դարձաւ, որ զինք այնքան յուզեց, որ որոշեց անաղմուկ հեռանալ:
Իր հեռացումը սակայն առիթ տուաւ որ նոր անարդարութիւն մը արձանագրուի: Իր երկարամեայ ծառայութիւնը այդպէս ալ աննկատ մնաց ու մոռացութեան դատապարտուեցաւ:
Մեզի սակայն կը մտահոգէ այս երեւոյթը, քանի որ մեր հասարակութիւնը այսպիսի պարագաներու կրկնութեամբ կրնայ տկարանալ ու կորսնցնել առողջ հաւաքական կեանքի մթնոլորտը:
Մեր իրականութիւնը պէտք ունի ծառայասէր անձերու:
Որքա՜ն դժուար եղած է այդպիսի մարդոց հանդիպիլ:
Բայց երբ կը հանդիպինք, նուազագոյնը ազնիւ ըլլանք ու խոնարհինք անոնց ներդրումին առջեւ: Գոնէ այդպէս խթանած կ'ըլլաք, որ ուրիշներ ալ հետեւին անոնց օրինակին:
No comments:
Post a Comment